Ορδουλίδης, Ν. (2019). Αποδοχές και απορρίψεις στις διασκευές των ρεμπέτικων που συγκροτούν τις "Έξι λαϊκές ζωγραφιές". Στο Κ. Χάρδας, Κ. Βούβαρης, Κ. Καρδάμης, Γ. Σακαλλιέρος, & Ι. Φούλιας (Επιμ.), Επιδράσεις και αλληλεπιδράσεις, 8ο Διατμηματικό Μουσικολογικό Συνέδριο υπό την αιγίδα της Ελληνικής Μουσικολογικής Εταιρείας (25-27 Νοεμβρίου 2016) (σσ. 668-678). Θεσσαλονίκη: Ελληνική Μουσικολογική Εταιρεία.
Το άρθρο εξετάζει τον τρόπο που ο Χατζιδάκις «μετέφρασε» την λαϊκή μουσική, και συγκεκριμένα την αισθητική του μεταπολεμικού ρεμπέτικου, στην δική του «έντεχνη» πιανιστική γλώσσα. Ένα από τα πιο συχνά φαινόμενα, το οποίο στην ουσία αποτελεί απαραίτητη διαδικασία στις πρακτικές των διασκευών, αποτελεί η ενσωμάτωση του υλικού στο οικείο μουσικό περιβάλλον του εκάστοτε δημιουργού. Η μετάφραση δηλαδή του «κειμένου» ενός έργου σε μία γλώσσα που μπορεί να χειριστεί ο ίδιος με άνεση στην έκφραση. Αρχικά, στο επίκεντρο τίθενται διάφορα ζητήματα που αφορούν στην επιλεκτικότητα της ελληνικής διανόησης απέναντι στα αστικά λαϊκά ιδιώματα. Οι «έντεχνοι» συνθέτες καταπιάνονται με ένα συγκεκριμένο ρεπερτόριο, το οποίο πληροί ορισμένες από τις προϋποθέσεις που έχει θέσει η ελληνική διανόηση ούτως ώστε να το αποδεχτεί. Επιπλέον, το άρθρο εξετάζει τις πιανιστικές πρακτικές εκτέλεσης του Χατζιδάκι και τις συγκρίνει με αυτές των λαϊκών πιανιστών, στην προσπάθεια κατανόησης της σημαντικής διάστασης που είναι η «εντοπιότητα» των μουσικών στα μουσικά είδη τα οποία επεξεργάζονται και/ή εκτελούν.
Το ζήτημα της «αυθεντικότητας» κατά τις διαδικασίες διασκευής «πρωτότυπου» υλικού, καθώς επίσης και το ζήτημα της «λαϊκότητας», σε αντίστιξη με την δημοφιλία και την μαζικότητα, αποτελούν δύο επιπλέον παράλληλους άξονες. Εξετάζεται το πόσο σημαντικό είναι το γεγονός ότι το πρωτότυπο λαϊκό υλικό χαίρει ιδιαίτερης δημοφιλίας στην προσέγγιση του Χατζιδάκι. Επιπλέον, τίθεται στο επίκεντρο η ρευστότητα των λαϊκών ιδιωμάτων, κάτι που συμβάλει στην κατανόηση του ζητήματος της «αυθεντικότητας» τόσο στην σύνθεση όσο και στην εκτέλεση.
Δείτε το άρθρο εδώ